Γιατί η Τουρκία μοιάζει με σκύλο που γαβγίζει και δεν δαγκώνει;

Του Γ. Κατσιάνη

Τις τελευταίες ημέρες, καθημερινά με ρωτούν αν ανησυχώ για την κλιμακούμενη ένταση από την πλευρά της Τουρκίας και αν στόχος της Άγκυρας είναι ένα “θερμό” επεισόδιο στο Αιγαίο ή μια εμπόλεμη σύρραξη.

“Σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει” είναι η απάντηση που συνηθίζω να δίνω σε όσους αγωνιούν για το μέλλον.

Τι εννοώ;

Όπως κατ’ επανάληψη έχω γράψει, το τελευταίο διάστημα το καθεστώς Ερντογάν πνέει τα λοίσθια καθώς εξακολουθεί να βρίσκεται χαμηλά στις δημοσκοπήσεις, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει να τονώσει το θυμικό των Τούρκων, είτε κάνοντας λόγο για εισβολή στη Συρία, είτε κατηγορώντας τη χώρα μας για δήθεν παραβιάσεις συνθηκών.

Συνεπώς, επτά μήνες πριν τις εκλογές στη γειτονική χώρα, το μόνο που ενδιαφέρει τον Ερντογάν είναι πως θα ενισχύσει τα ποσοστά του, αδιαφορώντας για την καταρρέουσα τουρκική οικονομία και την πληθώρα των προβλημάτων που καλείται να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό της.

Μάλιστα, γνωρίζει ότι η επικείμενη ήττα του θα σημάνει το τέλος της εικοσαετούς πορείας του στην πολιτική και την έναρξη ενός κύκλου διώξεων από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Θεωρώ λοιπόν ότι το διάστημα μέχρι τις εκλογές, ο Τούρκος πρόεδρος θα συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό της καλλιέργειας κλίματος έντασης στο Αιγαίο, ελπίζοντας σε ένα θαύμα.

Από την πλευρά μας, οφείλουμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, παρακολουθώντας τις κινήσεις της Άγκυρας και αναμένοντας την μετά Ερντογάν εποχή.

Άλλωστε, όταν έχεις μια ισχυρή κυβέρνηση και μια ισχυρή αντιπολίτευση, μηδενίζεις τις πιθανότητες να υποστείς εθνικές ήττες, όπως έγινε στην Κύπρο, το 1974.