Γιατί οι καθαρές αποδοχές κινούνται σε χαμηλά επίπεδα, παρά την αύξηση του κατώτατου μισθού και την μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης;

Του Γ. Κατσιάνη
 

Διαβάζοντας την ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών που πανηγυρίζει για το γεγονός ότι η Ελλάδα καταγράφει τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση (3,7%) στη φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, την περίοδο 2019-2021, μου ήρθε στο μυαλό η έκφραση «δημιουργική λογιστική».

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι ενώ «ο μέσος φορολογικός συντελεστής στην Ελλάδα διαμορφώνεται, πλέον, στο 22,4% το 2021», σύμφωνα με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική αν επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε την κατάσταση με βάση τον ονομαστικό μισθό, το καθαρό δηλαδή ποσό που καταλήγει κάθε μήνα στο χέρι του εργαζομένου.

Και μάλιστα σε μια περίοδο όπου έχει προηγηθεί αύξηση 7,5% για φέτος στον κατώτατο μισθό, γεγονός που κατατάσσει την χώρα μας στην ένατη (από την 11^η) θέση σε επίπεδο Ε.Ε.

Με την γλώσσα των αριθμών

Αν κάποιος επιχειρήσει μια αποτύπωση της κατάστασης με τη γλώσσα των αριθμών, θα διαπιστώσει ότι ο νέος κατώτατος μισθός στη χώρα μας με ενσωματωμένα τα δώρα και τα επιδόματα άδειας ανέρχεται πλέον σε 831,8 ευρώ, υψηλότερος από τους κατώτατους μισθούς σε Πορτογαλία (822,5 ευρώ) και Μάλτα (792,26 ευρώ).

Ωστόσο, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική και συνάμα απογοητευτική, αν υπολογίσει κανείς τα χρήματα που θα πάρει κάποιος στο χέρι, μετά την αφαίρεση των κρατήσεων για φορολογικές εισφορές.

Τα καθαρά έσοδα, λοιπόν, ενός εργαζόμενου στη χώρα μας περιορίζονται στο ποσό των 650 ευρώ, ήτοι σημαίνει κάτω από την Πορτογαλία (705 ευρώ) αλλά και την Μάλτα (687 ευρώ).

Συνεπώς, θα πρέπει να γίνουν και άλλα βήματα στην κατεύθυνση της μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης των μισθών, σε μια περίοδο μάλιστα όπου ο πληθωρισμός έχει φτάσει σε διψήφιο ποσοστό (10,2% τον Απρίλιο) και αναμένεται να «ροκανίσει» και άλλο το εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών.