Της Σοφίας Ξανθοπούλου
Λεωφορείο του ΟΑΣΘ. Γραμμή 39 (Κηφισιά – Δικαστήρια). Στάση: Γαλλικό Ινστιτούτο. Σε ώρα αιχμής, ένα μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Η φωτογραφία που βλέπετε δεν προέρχεται ούτε από την Ινδία, ούτε από την Κίνα, ούτε από την Ουγκάντα, που σαν καραμέλα χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας συζητήσεις.
Οι επιβάτες προσπαθούν καθημερινά να χωρέσουν στα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης που είναι ασφυκτικά γεμάτα, έρχονται καθυστερημένα με μέσο όρο αναμονής το λιγότερο μισή ώρα, τα περισσότερα παρουσιάζουν σοβαρότατα τεχνικά προβλήματα εν κινήσει ενώ την ίδια ώρα οι επιβάτες καλούνται να πληρώσουν εισιτήριο για τις κάκιστες υπηρεσίες μεταφοράς που τους προσφέρονται.
Χθες, πάλι στη γραμμή 39, στη στάση της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στις 17:05, σύμφωνα με καταγγελία αναγνώστριάς μας, μετά την πέμπτη ανεπιτυχή προσπάθεια κλεισίματος της πόρτας επιβίβασης, λόγω της υπερπληρότητας του λεωφορείου (η γνωστή σαρδελοποίηση των επιβατών) έσπασε το τζάμι της, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί κανείς.
Δεν είναι λίγα και τα περιστατικά λιποθυμίας που σημειώθηκαν την περασμένη χρονιά ενώ πλέον η υποβάθμιση της αξιοπρέπειας των επιβατών οδηγεί αρκετές φορές σε διαπληκτισμούς μεταξύ τους.
Σε καμία ευρωπαϊκή πόλη εν έτει 2020 δε συμβαίνει αυτή η συγκοινωνιακή κακοποίηση που υφίστανται οι Θεσσαλονικείς. Οι εξαγγελίες καλά κρατούν όμως η πραγματικότητα που ζουν οι κάτοικοι και επισκέπτες αυτής της πόλης τις διαψεύδει.