Του Γ. Κατσιάνη
Την 1η Νοεμβρίου του 2024, καταρρέει τμήμα της οροφής του σιδηροδρομικού σταθμού του Νόβι Σαντ στη Σερβία, με αποτέλεσμα 15 άνθρωποι να χάσουν την ζωή τους.
Αμέσως, ξεσπούν διαδηλώσεις σε ολόκληρη την χώρα, με χιλιάδες πολίτες να κατηγορούν την κυβέρνηση για διαφθορά καθώς το δυστύχημα σημειώθηκε τέσσερις μόλις μήνες(!) από την ανακαίνιση του σιδηροδρομικού σταθμού.
Τρεις ημέρες αργότερα, παραιτούνται δύο υπουργοί και ο επικεφαλής των κρατικών Σερβικών Σιδηροδρόμων.
Στις 21 Νοεμβρίου, η αστυνομία συλλαμβάνει 11 ανθρώπους για το δυστύχημα, μεταξύ των οποίων και ο τέως υπουργός Κατασκευών, Υποδομών και Συγκοινωνιών, Γκόραν Βέσιτς,
Ωστόσο, μία εβδομάδα αργότερα, αίρεται με δικαστική απόφαση η κράτηση του πρώην υπουργού, με αποτέλεσμα να αφεθεί ελεύθερος ο Βέσιτς.
Στη συνέχεια, εκδηλώνεται νέο κύμα διαδηλώσεων σε ολόκληρη την χώρα, με τους πολίτες να ζητούν την αποπομπή του πρωθυπουργού, Μίλο Βούτσεβιτς και την άσκηση διώξεων κατά των υπευθύνων.
Τα πανεπιστήμια τελούν υπό κατάληψη εδώ και δύο μήνες, όπως επίσης και πολλά σχολεία.
Παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος της χώρας, Αλεξάνταρ Βούτσιτς υποσχέθηκε ότι οι υπεύθυνοι του δυστυχήματος θα τεθούν ενώπιον της δικαιοσύνης, μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο.
Στην Ελλάδα
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα συμπληρώνονται σχεδόν δύο χρόνια από το δυστύχημα των Τεμπών, στο οποίο 57 επιβάτες έχασαν τη ζωή τους.
Όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει καν ξεκινήσει η εκδίκαση της υπόθεσης.
Αν και ο τότε αρμόδιος υπουργός Μεταφορών παραιτήθηκε, τέσσερις μήνες αργότερα επανεξελέγη πρώτος βουλευτής στην εκλογική του περιφέρεια.
Αύριο, Κυριακή, διοργανώνονται συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού, με αίτημα την απονομή δικαιοσύνης και την καταδίκη των υπεύθυνων της τραγωδίας (φωτογραφία).
Υποχρέωση όλων μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή την μνήμη των θυμάτων της μεγαλύτερης σιδηροδρομικής τραγωδίας στην Ελλάδα.
Ως πολίτες, έχουμε ηθική υποχρέωση να ενώσουμε την φωνή μας ενάντια σε όλους όσους χρησιμοποιούν την εξουσία για να συγκαλύψουν τις όποιες ευθύνες υπάρχουν σχετικά με τις συνθήκες θανάτου 57 αθώων ανθρώπων.
Το χρωστούμε σε εμάς, τα παιδιά μας, τις επόμενες γενιές.
‘Άλλωστε, έστω και αργά, το φως στο τέλος πάντα νικάει το σκοτάδι…