«Η ζωή στις startup δεν είναι ταινία, ούτε παραμύθι»

Του Λευτέρη Παπαγεωργίου, CEO Entranet

Ας υποθέσουμε ότι η δημιουργία είναι σημαντικό κομμάτι του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς σου.

Και ας υποθέσουμε ότι αποφάσισες να τη διοχετεύσεις μέσω της επιχειρηματικότητας, ξεκινώντας μια startup.

Με μεγάλο κόπο φτάνεις στο πρώτο demo και μετά στο πρώτο ελάχιστο προϊόν που μπορεί να διοχετευθεί στην αγορά. Δεν είναι τέλειο σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καν όμορφο. Είναι απλά κάτι που ικανοποιεί ελάχιστες ανάγκες και πληροί τις μίνιμουμ προδιαγραφές αυτού που είχες αρχικά σχεδιάσει.

Τα εγχώρια ΜΜΕ, διψασμένα για μια καλή είδηση, υπερβάλλουν: «Κατέκτησε την αγορά της Γερμανίας η τάδε ελληνική startup». «Μα δεν πούλησα ακόμα τίποτα», σκέφτεσαι. Ένα demo έστειλα και το δέχτηκαν με το ζόρι…

Συνεχίζεις να βελτιώνεις το προϊόν σου και το version II είναι έτοιμο μετά από τρεις μήνες. Ακόμα δεν έχεις πάρει feedback για το demo που έστειλες στη Γερμανική εταιρεία παρά τις συνεχείς ευγενικές παρενοχλήσεις σου. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ίσως να μην πάρεις και ποτέ.

Ας κάνουμε τώρα ένα μεγάλο άλμα και ας πάμε κατευθείαν στο στάδιο που πέτυχες, πούλησες τα προϊόντα σου και έκανες μια επιτυχημένη έξοδο. Κοινώς πήρες ένα ικανοποιητικό πακέτο χρημάτων για την όλη προσπάθειά σου.

«Αυτή η πορεία θα αποτελέσει έμπνευση για τόσους άλλους νέους ανθρώπους», σκέφτηκε κάποιος στην Ελληνική Εταιρία Κινηματογράφου. «Πρέπει να την κάνουμε ταινία ή έστω ένα ντοκιμαντέρ».

Όταν το σενάριο αρχίσει να δημιουργείται, ο σκηνοθέτης βλέπει ότι έχει αρκετά κενά. Και ζητάει τη βοήθειά σου. Ένα αρχείο με τα milestones.

Ξεκινάς να γράφεις. «Ό,τι θυμάσαι. Ό,τι κράτησες από αποτελέσματα συναντήσεων με τους συνεργάτες και τους πελάτες σου».

Αναρωτιέσαι: «Να βάλω τις αμέτρητες συναντήσεις με το λογιστή μου; Τότε που δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να κάνω αποσβέσεις του λογισμικού σε 7 χρόνια και δεν με αφήνουν να τα περάσω απλά στα έξοδα; Τότε που μου είπαν πως δεν δέχονται στην εφορία το σύνολο του ποσού του λογαριασμού της κινητής τηλεφωνίας αλλά μόνο ένα ποσοστό αυτού για κάποιο τρελό λόγο που σκέφτηκε κάποιος σύμβουλος υπουργού; Τότε που έκανα αίτηση για κάποια χρήματα από το ΕΣΠΑ και μου απάντησαν μετά από 3 χρόνια;».

«Να βάλω τις συναντήσεις με την τράπεζα που όταν χρειάστηκα μια εγγυητική επιστολή, έλαβα μια τρελή απάντηση από το κατάστημα, απλά γιατί δεν ήθελαν να δώσουν ούτε καν το ελάχιστο; Να βάλω τα αμέτρητα βράδια που αναστέναζα τόσο δυνατά που νόμιζα θα ακουστώ στα διπλανά διαμερίσματα, απλά γιατί δεν έβλεπα φως, όχι στην άκρη του τούνελ… Δεν έβλεπα καν το τούνελ».

Τελικά οι καλές στιγμές που οδήγησαν στην επιτυχία ήταν ελάχιστες. Η διαδρομή χτίστηκε με την αντοχή στις δύσκολες ώρες. Στην προσπάθεια να μη χαθεί η οπτική επαφή με το στόχο.

Ο σκηνοθέτης είναι δυσαρεστημένος: «Αυτά θα πρέπει να φύγουν από το σενάριο. Κανείς δε θέλει τα δύσκολα».

Ένα εξάμηνο μετά κάθεσαι με τους φίλους σου στο καναπέ, με ποπ κορν και μπύρες, για την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση.

Ο λογιστής, ο δικηγόρος και ο τραπεζίτης έχουν εξαφανιστεί. Οι “near death experiences” – οι στιγμές εκείνες που έχοντας ξεμείνει από χρήματα και αντοχές, διακινδυνεύουν τη συνέχεια της εταιρείας σου – περνάνε γρήγορα, με δυνατή μουσική υπόκρουση ενώ οι νύχτες απελπισίας γίνονται ζεϊμπέκικο γεμάτο συναισθήματα, σύμφωνα με την καλλιτεχνική άποψη του σκηνοθέτη.

Η προβολή τελειώνει και τα τηλέφωνα από φίλους και γνωστούς ξεκινούν. «Μπράβο, συγχαρητήρια, πάντα τέτοια» και πολλά άλλα.

Έστω κι αν μέσα σου θέλεις να φωνάξεις… «Δεν είναι αυτή η ιστορία. Αυτό είναι το παραμύθι που είχα κι εγώ στο μυαλό μου όταν ξεκινούσα…».

Όλοι όμως μοιάζουν ευχαριστημένοι. Και χαρούμενοι. Γιατί να τους το χαλάσεις;

Η ζωή δεν είναι ταινία. Ούτε και η προσπάθεια να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν.

Για κάθε ένα facebook υπάρχουν άλλες 9.999 εφαρμογές που δεν τα κατάφεραν. Καλές ιδέες από ομάδες αξιόλογων ανθρώπων που απλά δεν τα κατάφεραν.

Για κάθε ένα snapchat που έδωσε αμοιβή 800 εκατ. στον ιδρυτή του μόνο για την επιτυχημένη είσοδο στο χρηματιστήριο, υπάρχουν χιλιάδες προσπάθειες που δεν έφτασαν στο «ταμείο».

Σύγχρονος φιλόσοφος είπε: «Δεν έχει σημασία πόσο δυνατά χτυπάς αλλά το πόσα χτυπήματα μπορείς να δεχτείς και να συνεχίσεις να προχωράς προς τον στόχο. Έτσι κερδίζεται το παιχνίδι» (Rocky Balboa).

Πάμε ξανά όλοι μαζί: «Η ζωή δεν είναι ταινία. Ούτε παραμύθι».