Ένας Πούτιν αρκεί για να μετατραπεί η ανάπτυξη σε ύφεση;

Του Γ. Κατσιάνη

Πολλοί αναρωτιούνται που το πάει ο Πούτιν.

Τί θέλει να πετύχει πραγματικά με την εφαρμογή μιας επεκτατικής πολιτικής που «ξυπνά» σε πολλούς δυσάρεστες μνήμες του παρελθόντος;

Δεν τον ενδιαφέρει το κόστος;

Τελικά, πόσο μεγάλες είναι οι αντοχές της Μόσχας;

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Η σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα, μετά την πανδημία, ενεργοποίησε και την εφαρμογή των σχεδίων για επέκταση του ΝΑΤΟ προς την ανατολή.

Την ίδια ώρα, όμως, η Μόσχα ξύπνησε από τον λήθαργο και διαπίστωσε ότι το γεωπολιτικό πεδίο είναι συμβατό με την υλοποίηση των στόχων της.

Πρωτίστως, να μην επιτρέψει την απομόνωση της από την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ.

Έτσι, η Μόσχα βγήκε στην αντεπίθεση, εισβάλλοντας αρχικά στην Ουκρανία.

Η σθεναρή αντίσταση του Κιέβου και η υποστήριξη ΗΠΑ και Ε.Ε. στην κυβέρνηση Ζελένσκι πείσμωσαν την Μόσχα, η οποία φέρεται διατεθειμένη να διευρύνει την στρατιωτική της δράση.

Επιπλέον, η Ρωσία προχώρησε σε ενεργειακή συμφωνία-μαμούθ με την Κίνα, διασφαλίζοντας την οικονομική της ανεξαρτησία.

Κάτι που δεν ισχύει για την Ε.Ε., η οποία με ρυθμούς χελώνας, αναζητά ετεροχρονισμένες λύσεις για την ενεργειακή της απεξάρτηση από την Μόσχα.

Επιπλέον, η Γηραιά Ήπειρος καλείται να διαχειριστεί το πρόβλημα της ύφεσης και τον υψηλό πληθωρισμό που βάζει τέλος στα όνειρα για ανάκαμψη.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το 2022 είναι όντως η χρονιά επιστροφής στην κανονικότητα.

Μόνο που αντί για την πανδημία, η ύφεση και ο πόλεμος είναι τα νέα δεδομένα που μας συντροφεύουν φέτος.

Ελπίζω όχι και το 2023…