Γιατί τα παιδιά φεύγουν από τις κατασκηνώσεις;

Του Γ. Κατσιάνη

«Μαμά, πάρε με από εδώ, θέλω να φύγω» λέει κλαίγοντας στο τηλέφωνο παιδί, ηλικίας 10 ετών.

«Γιατί;», απαντά απορημένη η μητέρα, βλέποντας το ρολόϊ να δείχνει 10 το βράδυ.

«Δεν συναντώ σχεδόν καθόλου τους φίλους μου. Μας έχουν απομονωμένους», απαντά κοφτά το παιδί.

Την επόμενη ημέρα, η μητέρα τηλεφωνεί στην κατασκήνωση και ζητά από την υπαρχηγό να βοηθήσει ώστε η κόρη της να παίζει περισσότερο με τους φίλους της.

«Αν δεν αλλάξει κάτι, το παιδί θα φύγει από την κατασκήνωση», δηλώνει κοφτά η μητέρα.

Παρά τις σχετικές διαβεβαιώσεις ότι η 10χρονη θα συναντάται συχνότερα με τους φίλους της, δεν αλλάζει κάτι και το παιδί αποχωρεί τελικά την τρίτη ημέρα από την κατασκήνωση.

«Δεν ήθελα να μείνω διότι δεν έβλεπα τους φίλους μου», είναι η απάντηση του παιδιού.

Πρόκειται για μία από τις πολλές περιπτώσεις παιδιών που αδυνατούν να προσαρμοστούν στο κλίμα της κατασκήνωσης, η οποία υπόσχεται «κέφι, γέλιο, κολύμπι, παιχνίδια, επαφή με τη φύση, μαγικές βραδιές, αθλητισμός, θερινό σινεμά, καθαριότητα, νέες γεύσεις, μουσική, χορός, φιλίες και αναμνήσεις που κρατάνε μια ζωή».

Γιατί άραγε;

Αν και το σύνθημα της κατασκήνωσης είναι «όχι δεν χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά μα θα ξαναβλεπόμαστε το χρόνο μια φορά…», στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Προφανώς, κάποιοι έχουν αναγάγει το θέμα της φιλοξενίας σε επιχειρηματική δραστηριότητα, εστιάζοντας μόνο στο κέρδος και αδιαφορώντας για την δίψα των παιδιών για «κέφι, γέλιο, κολύμπι και παιχνίδια».

Προφανώς κάποιοι ξεχνούν ότι έχουν να κάνουν για παιδιά και όχι με είδη πρώτης ανάγκης, τα οποία εκτίθενται ακίνητα προς πώληση στα ράφια των σούπερ μάρκετ, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς προσδοκίες.

Συμβουλή προς τους γονείς: Σκεφτείτε καλά πριν στείλετε σε κατασκήνωση τα παιδιά σας.