Thesseconomy Οικονομία – Επιχειρείν
Σνακ, σοκολάτες, τσιγάρα, εφημερίδες, εισιτήρια για το αστικό, κάρτες για το κινητό, παγωτά ακόμη και τσιμπιδάκια μπορεί να βρει ο καταναλωτής στο περίπτερο όχι πια της γειτονιάς του αλλά στο πλησιέστερο της περιοχής. Αν και με τα χρόνια… παλεύουν να εκσυγχρονιστούν προσθέτοντας όλο και περισσότερα προϊόντα κάτω από τη στέγη τους δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις δυσκολίες της εποχής μας. «Είδος προς εξαφάνιση το παραδοσιακό περίπτερο στη Θεσσαλονίκη. Από τα 1.500 που υπήρχαν στο νομό Θεσσαλονίκης μέσα σε περίπου δέκα χρόνια έχουν μείνει μόνο 500 σε κεντρικά σημεία, σε πλατείες, σε εισόδους και εξόδους της πόλης», επισημαίνει στο thesseconomy.gr ο πρόεδρος της Ένωσης Καπνοπωλών, Ψιλικών και Ενοικιαστών Περιπτέρων Μακεδονίας, Οικονομικός Επόπτης του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης και αντιδήμαρχος Καθαριότητας και ανακύκλωσης του δήμου Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ιακώβου. Και εξηγεί «είναι λογικό γιατί το περίπτερο δεν μπορεί να έχει όγκο εμπορευμάτων ώστε να μπορέσει να ανεβάσει την κερδοφορία του. Μεγαλύτερη αιτία είναι η κακή διαχείριση και μετά τα ποσοστά κέρδους, που είναι εξευτελιστικά, όπως αυτά του τσιγάρου. Σημαντικός παράγοντας είναι και οι αλυσίδες και τα μάρκετ που έχουν γίνει πάρα πολλά και ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί. Δυστυχώς με την κρίση που περνάμε είναι δύσκολη η επιβίωσή τους γιατί και ο κόσμος στρέφεται στα μεγάλα καταστήματα και όσοι επαγγελματίες μπαίνουν στο χώρο ανοίγουν ψιλικατζίδικα με καφέ όπως λέμε εμείς», τονίζει ο κ. Ιακώβου.
Ο παλιότερος περιπτεράς
Ο κύριος Θέμης Παπαδόπουλος είναι σήμερα 63 χρόνων. Το περίπτερό του βρίσκεται στη Βασιλίσσης Όλγας 57, απέναντι από τη Σχολή Τυφλών. «Από τις 11 Οκτωβρίου του 1982 μέχρι σήμερα είμαι στο περίπτερο καθημερινά. Δεν μετάνιωσα για τη δουλειά μου όσον αφορά τον οικονομικό τομέα. Τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 υπήρχε καλή οικονομική πορεία, αλλά στις μέρες μας δεν μπορείς να επιβιώσεις», λέει στο thesseconomy.gr. Και προσθέτει «όσον αφορά όμως την κοινωνική μου ζωή μετάνιωσα. Δεν μπορείς να έχεις ζωή. Στο περίπτερο εγώ θα είμαι μέχρι τον Ιούνιο του 2025. Μετά τελειώνει η σύμβαση. Πλέον είναι ένα επάγγελμα που δεν έχει μέλλον».
Επί 41 χρόνια στο περίπτερο
Ο παλιότερος περιπτεράς της Θεσσαλονίκης γνωρίζει τους συναδέλφους του. Ένας από αυτούς «ο Αργύρης. Τον γνωρίζω και μπορώ να πω ότι τον θυμάμαι από τότε που θυμάμαι και τον εαυτό μου. Ο Αργύρης με το περίπτερο στο Βασιλικό Θέατρο. Μαζί σχεδόν ξεκινήσαμε», λέει χαμογελώντας. Άνθρωπος με χιούμορ, γλυκομίλητος στους πελάτες του έχει πολλά να διηγηθεί. Θυμάται όταν παραλάμβανε τις εφημερίδες «τις άπλωνα σε καρέκλα και έβαζα την τιμή που κόστιζε η κάθε μία. Μια ντάνα εφημερίδες την είχα βάλει σε μια πλαστική καρέκλα με την τιμή σε χαρτάκι, 4 ευρώ. Δεν έχω πάρει εγώ χαμπάρι ότι τελειώσανε οι εφημερίδες και βλέπω ότι ένας μου αφήνει 4 ευρώ και φεύγει με την καρέκλα» διηγείται χαμογελώντας.
Πέρα από τα ευτράπελα της δουλειάς όμως υπήρχαν και οι δύσκολες καταστάσεις. Κι εδώ όμως ο κύριος Θέμης με το χιούμορ και την ψυχραιμία του τα έβγαλε.. πέρα. «Όλα είναι όπως τα οικονομικά. Όπως διαχειριζόμαστε τα οικονομικά έτσι πρέπει να διαχειρίζεσαι και τον κόσμο. Με το που θα αρχίσεις να του μιλάς και του φέρεσαι όμορφα αλλάζουν όλα. Θα σου κλέψει μια κόκα-κόλα. Ε, και τί έγινε; Τον αφήνεις. Εγώ του λέω καλαμάκι θέλεις; Γιατί σε κλέβει ο ένας απέξω, εσύ πας να τον κυνηγήσεις και μπαίνουν μέσα στο περίπτερο και σε κλέβουν άλλοι δύο».
Για την ιστορία
Τα περίπτερα στην αρχή ήταν μικρά καπνοπωλεία, τα οποία εμφανίστηκαν αμέσως μετά την πρώτη ίδρυση του Ελληνικού κράτους στο Ναύπλιο και αργότερα πήγαν στην Αθήνα. Από το 1889 ξεκίνησε η χορήγηση αδειών σε τραυματίες πολέμου και έτσι ξαφνικά ο αριθμός τους μεγάλωσε κατά πολύ. Από το 1940 στα περίπτερα άρχισαν να πωλούνται «ζαχαρώδη», αναψυκτικά, τσίχλες και σοκολάτες. Αργότερα αλλάζει η σχετική νομοθεσία, αλλάζει έτσι και η όψη τους. Τοποθετούνται στα πεζοδρόμια, στις πλατείες, στα πάρκα, στις στάσεις των λεωφορείων, ώσπου στις μέρες μας τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση.
