Thesseconomy Οικονομία – Επιχειρείν
Εν έτει 2021 η ελληνική πολιτεία διαμέσου των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας ταλαιπωρεί τα παιδιά με αυτισμό αλλά και τους γονείς τους που θα πρέπει να τα φροντίσουν. Σύμφωνα με την κοινωνική λειτουργό και αντιπρόεδρο του Πανελληνίου Συλλόγου Πανελληνίου Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων παιδιών με αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες “Αγία Σκέπη” Μαρία Λευτάκη “τον Ιανουάριο του 2019 δόθηκε στη δημοσιότητα ο αναθεωρημένος πίνακας προσδιορισμού των ποσοστών της αναπηρίας. Μια απ’ τις ομάδες που πλήττονται με βάση αυτό τον πίνακα είναι τα παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού. Το κατώτατο ποσοστό αναπηρίας μειώθηκε απο το 67% στο 50% και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός παιδιών θα χαρακτηρίζεται πια με μικρότερο ποσοστό από το 67% και δε θα δικαιούται προνοιακού επιδόματος, εφοσον για να είνα κάποιος δικαιούχος αυτης της παροχής θα πρέπει να έχει ποσοστό άνω του 67%. Μέχρι στιγμής οι οικογένειες στις οποίες είχε εγκριθεί το προνοιακό επίδομα συνεχίζουν να το λαμβάνουν χωρίς κάποιο πρόβλημα, στο άμεσο μέλλον όμως κινδυνεύουν να το χάσουν. Στις οικογένειες όμως που τώρα ετοιμάζουν τον εισηγητικό φάκελο προκειμένου να τον καταθέσουν στο ΚΕΠΑ (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας), οι υπεύθυνοι πλέον ζητούν εξεταση του δείκτη νοημοσύνης του εξεταζομένου μέλους και σύμφωνα με αυτό κρίνουν τη λειτουργικότητα ή μη του ατόμου αυτού, παρόλο που βάσει Υπουργικής απόφασης ο αυτισμός θεωρείται μια από τις 43 μη αναστρέψιμες παθήσεις”.
Μιλώντας στο thesseconomy μητέρα που μεγαλώνει το παιδί της που έχει διαγνωστεί με αυτισμό περιγράφει τις δυσκολίες που προκύπτουν από αυτή την αλλαγή αλλά και την ταλαιπωρία που καλούνται να περάσουν ανά τρία χρόνια γονείς και παιδιά που εξετάζονται από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας. Όπως επισημαίνει η ίδια “καλούμαστε ανά τρία χρόνια να αποδείξουμε το προφανές. Ο αυτισμός δεν είναι μια ίωση που περνά. Δεν είναι γρίπη. Δεν είναι μια αναστρέψιμη κατάσταση. Η πρώτη τριετία που το ΚΕΠΑ ενέκρινε το ποσοστό 67% έληξε και πριν λίγες μέρες ξαναπεράσαμε από επιτροπή. Το θέμα μας δεν είναι μόνο το προνοιακό επίδομα αλλά και το κατά πόσο λειτουργικό είναι ένα παιδί που έχει αυτισμό στο σπίτι και στο σχολείο. Επειδή η παράλληλη στήριξη αργεί πάρα πολύ να έρθει στα δημόσια σχολεία της χώρας, εγώ αναγκάστηκα να πάρω μια ιδιωτική δασκάλα παράλληλης στήριξης στην τάξη την οποία πληρώνω εγώ για να βοηθήσει το παιδί μου. Σκεφτείτε τι ανησυχία έχουν οι γονείς που αναγκάζονται να περιμένουν από την Πολιτεία την παράλληλη στήριξη-ειδική αγωγή στα δημόσια σχολεία”.
Και προσθέτει “εγώ κάνω ένα επάγγελμα που δόξα τω Θεώ μου δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψω νωρίς στο σπίτι. Δεν μπορεις να δουλέψεις όταν έχεις να χειριστείς ένα παιδί με αυτισμό. Σε καμιά άλλη δουλειά δε θα μπορούσα να εργαστώ. Ειδικά σχολεία για αυτισμό αποκλειστικά δεν υπάρχουν. Αυτά που υπάρχουν όμως αφορούν συνολικά όλα τα ΑμΕΑ από ελαφριές έως πολύ βαριές περιπτώσεις”.
Όπως τονίζει η κοινωνική λειτουργός και αντιπρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Πανελληνίου Συλλόγου Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων παιδιών με αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες “Αγία Σκέπη” Μαρία Λευτάκη “έρχεται λοιπόν το κράτος και από αυτή την οικογένεια, από αυτό το μέλος της, αντι να το υποστηρίξει ηθικά και οικονομικά, οταν μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι σχεδόν αδύνατον να εργαστούν και οι δύο γονείς – αφού κάποιος απ’ τους δύο, συνήθως η μητέρα, καλείται να βρίσκεται δίπλα στο παιδί σε μόνιμη βάση – και στερεί το προνοιακό επίδομα που δεν είναι άλλο από το “αστρονομικό” ποσό των 313 ευρω το μήνα, με μόνο στοιχείο την αξιολόγηση του δείκτη νοημοσύνης. Και διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να αποκλείονται τα αυτιστικά παιδιά υψηλής λειτουργικότητας από το προνοιακό επίδομα, όταν το προβλημά τους δεν είναι το νοητικό τους επίπεδο; Δηλαδή θα μπορούσαν να στερήσουν το επίδομα από εναν τυφλό, έναν κωφό, έναν κινητικά αναπηρο;”.
Όπως επισημαίνει η κ. Λευτάκη εκείνο στο οποίο οφείλουμε επιπλέον να εστιάσουμε είναι ότι “η οικογένεια που μεγαλώνει ένα αυτιστικό παιδί σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που επικρατεί άγνοια, φόβος και προκατάληψη, εκτός από τη στήριξη και τη φροντίδα αυτού του μέλους της, που θα έπρεπε να είναι και η μοναδική της υποχρέωση, αγωνίζεται για τον αποστιγματισμό, ενημερώνει, ευαισθητοποιεί, συμβάλλει στη διαμόρφωση υγειών σχέσεων με το συγγενικό περιβάλλον, το σχολικό πλαίσιο και τον κοινωνικό περίγυρω. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι υπάρχει μεγάλο ποσοστό ζευγαριών που χωρίζουν μετά τη διάγνωση. Όπότε έχουμε πολλές μονογονεικές οικογένειες με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτό σε οικονομικό επίπεδο”.
