Του Γ. Κατσιάνη
Στις αρχές του έτους, άκουσα τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ., Νίκο Ανδρουλάκη να τονίζει την ανάγκη εφαρμογής στη χώρα μας ενός νέου προγράμματος κοινωνικών κατοικιών, το οποίο θα παρέχει κίνητρα σε νέους ανθρώπους να αποκτήσουν σπίτι.
Μάλιστα, σημείωσε ότι κάποιες χώρες, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία φρόντισαν να εντάξουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα στα σχέδια ανάκαμψης, ώστε να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση τους.
Τις τελευταίες ημέρες, διαπιστώνω ότι μία από τις παροχές που θα ανακοινώσει ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της 86ης ΔΕΘ είναι το σχέδιο για την αγορά κατοικίας, το οποίο προβλέπει, μεταξύ άλλων, την χορήγηση άτοκων δανείων και επιδοτήσεων σε νέους.
Αναμφισβήτητα, πρόκειται για σημαντική πρωτοβουλία καθώς απαντά σε μια ανάγκη της εποχής, δεδομένου ότι ένας στους τρεις Έλληνες δίνει πάνω από το 40% του εισοδήματός του για τη στέγαση.
Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί την δεδομένη χρονική στιγμή λαμβάνεται η συγκεκριμένη πρωτοβουλία από την πλευρά της κυβέρνησης;
Όπως δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για τη χορήγηση οικονομικών ενισχύσεων καθώς στα δημόσια έσοδα εξακολουθεί να πνέει ¨ούριος άνεμος”, παρά την ενεργειακή κρίση.
Άλλωστε και ο τουρισμός πήγε καλά φέτος και επενδύσεις γίνονται.
Συνεπώς, γιατί το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν εντάχθηκε εξαρχής στο Ταμείο Ανάκαμψης, όπως έγινε και σε άλλες χώρες και εμφανίζεται σήμερα ως προεκλογικού χαρακτήρα, παροχή;
Θεωρώ ότι η κοινωνική πολιτική δεν αποτελεί γόνιμο πεδίο για την εξυπηρέτηση άλλων σκοπιμοτήτων, πέραν των επιτακτικών αναγκών που έχουν οι ευπαθείς ομάδες.
Πολύ περισσότερο, δε που στην ψηφιακή εποχή δεν υπάρχουν ιθαγενείς που ενθουσιάζονται με καθρεφτάκια και ψεύτικα δώρα (faux bijoux).