Το κρυφτό της φοροδιαφυγής

Του Γ. Κατσιάνη

Παραγγέλνεις την μπουγάτσα και τον καφέ σου από το συνοικιακό κατάστημα εστίασης, όπως συνηθίζεις τα τελευταία χρόνια.

Άλλωστε, δεν σε ρωτούν την διεύθυνση κατοικίας σου γιατί είσαι τακτικός πελάτης.

«Η παραγγελία σας είναι 5,20 ευρώ και θα είναι εκεί σε μισή ώρα», απαντά η υπάλληλος, λίγο πριν να κλείσει το τηλέφωνο.

Όντως, μετά από λίγο, χτυπά το κουδούνι.

Στην είσοδο του σπιτιού σου εμφανίζεται ο υπάλληλος που πραγματοποιεί τις κατ’ οίκον διανομές των παραγγελιών, κοινώς ο ντελιβεράς.

«Πόσο κάνει;», τον ρωτάς, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απάντηση (5,20 ευρώ). «5,50 ευρώ είναι κύριε», απαντά με μισό χαμόγελο.

Δεν απαντάς.

Το ξεπερνάς γιατί έχεις υπολογίσει εκ των προτέρων να δώσεις 6 ευρώ, με το φιλοδώρημα.

Αφού τον ευχαριστείς, κλείνεις την πόρτα και αναρωτιέσαι αν υπάρχει απόδειξη της παραγγελίας που έκανες.

Ούτε καν σκέφτεσαι ποιος χάνει, ποιος κερδίζει.

Τελικά, μετά από λίγα δευτερόλεπτα, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει απόδειξη, παρά μόνο η μπουγάτσα και ο καφές που παρήγγειλες.

«Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα, 35, 40, 45, 50 (ευρώ), 55 (ευρώ), 60 (ευρώ) φτου και βγαίνω…»  που λέγαμε κάποτε όταν παίζαμε κρυφτό με τα άλλα παιδιά και όχι με την εφορία…