Άλλο Πελέ, άλλο Μαραντόνα

Του Γ. Κατσιάνη

Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι ο Πελέ είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.

Αναμφισβήτητα, συνέβαλλε καθοριστικά στην παγκόσμια αναμόρφωση του ποδοσφαίρου και στην μετεξέλιξη του ως το πλέον δημοφιλέστερο άθλημα.

Η εξαιρετική τεχνική του, η αίσθηση του γκολ και η ομαδικότητα αποτελούν μεταξύ άλλων στοιχεία που συνθέτουν τα χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που έβγαλε ποτέ η Βραζιλία και εκ των κορυφαίων του κόσμου.

Όμως, ο Πελέ δεν ήταν Μαραντόνα.

Παρά το γεγονός ότι και οι δύο προέρχονταν από φτωχές οικογένειες, η πορεία τους ήταν τελείως διαφορετική.

Ο Ντιέγκο τα έβαλε με την ιταλική μαφία και έδωσε το πρωτάθλημα σε μια πόλη (Νάπολη) που ήταν τόσο υποβαθμισμένη ώστε ο πλούσιος ιταλικός Βορράς την θεωρούσε ως η…αποχέτευση της χώρας.

Στο Μουντιάλ του Μεξικού, ο Μαραντόνα πέρασε την μισή ομάδα της Αγγλίας, πετυχαίνοντας το ομορφότερο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Όμως, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του ήταν ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας του.

Στην ιστορία έχει μείνει η παραίνεση του προς τον Πάπα Ιωάννη-Παύλο τον ΙΙ “πούλα τα χρυσά ταβάνια, φίλε μου”.

Μάλιστα, δεν δίστασε να τα βάλει ακόμα και με την Διεθνή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA), χαρακτηρίζοντας τον πρώην πρόεδρο, Ζοάο Χαβελάνε, “δυνάστη του ποδοσφαίρου”.

Όσον αφορά την σύγκριση του με τον Πελέ;

“Αν είναι ο Μπετόβεν, τότε είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου. Όλοι μαζί! Γιατί ήμουν το πάθος του ποδοσφαίρου”, απάντησε ο Ντιέγκο.