Μαθαίνοντας να ζούμε με τους ιούς…

Του Ιωάννη Γ. Ρουκά
Οικονομολόγος- Πρόεδρος
Ελληνικού Ινστιτούτου Οικονομικής Διοίκησης
ΕΕΔΕ Μακεδονίας

Είναι πλέον πασιφανές, μετά και τη πρόσφατη ανακοίνωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σχετικά με το νέο ιό των γουρουνιών στη Κίνα του G4, ότι οι διάφοροι ιοί, ήρθαν για να μείνουν.

Ήρθαν για να μείνουν στην ανθρωπότητα, στις κοινωνίες, στις οικονομίες, στις ζωές μας.

Παλιότερα μας είχαν περάσει το μήνυμα ότι πρέπει «να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς». Έτσι λοιπόν, ο πληθυσμός εκπαιδεύτηκε να αντιμετωπίζει ένα σεισμό κατά τη διάρκεια του. Στα σχολεία γίνονται ασκήσεις ετοιμότητας. Πολεοδομικοί Κανονισμοί, διεθνώς, άλλαξαν, προσαρμόστηκαν, αυστηροποιήθηκαν, για να μπορέσουν τα κτήρια να αντέξουν στην έλευση ενός σεισμού. Και έτσι να μειώσουμε τις επιπτώσεις του φαινομένου. Αυτό έγινε για να μειώσουμε τα θύματα, τους τραυματίες τους άστεγους που είναι οι ανθρωπιστικοί στόχοι, οι κοινωνικοί. Έγινε όμως και για τις οικονομικές επιπτώσεις ενός σεισμού.

Σκεφτείτε ότι μια κατάρρευση κτηρίων, καταστροφή υποδομών, εφόσον αυτά δεν αντέχουν σε πολλά Ρίχτερ, δημιουργούν πολλαπλά προβλήματα. Κοινωνικά από την έλλειψη λειτουργίας τους, αλλά και οικονομικά, μέσω των έξτρα δαπανών που θα απαιτηθούν, των κεφαλαίων δηλαδή για την ανακατασκευή τους και τη διάθεση τους στον πληθυσμό. Είτε αυτό αφορά υποδομές, δρόμους, γέφυρες, νοσοκομεία, δημόσια κτήρια, κατοικίες κλπ.

Θα μου πείτε τώρα, ένας ιός πως μπορεί να μας επηρεάσει εκτός από τους ασθενείς ή τα θύματα;

Ζούμε ήδη τις οικονομικές επιπτώσεις της έλευσης του κορωνοϊού από τη χώρα μας και την υφήλιο.

Εδώ, η χώρα μας, έκανε μια επιλογή. Επέλεξε να σώσει τον πληθυσμό, μέσω του lockdown. Επέλεξε όμως και κάποια αλλά πράγματα.

Επέλεξε, να κρατήσει σε λογικά επίπεδα τη χρήση του συστήματος Υγείας, ώστε να μη χτυπήσει «κόκκινο» και έτσι λόγω της έλλειψης πολλών ΜΕΘ, τα θύματα να είναι περισσότερα με ότι αυτό συνεπάγεται για όλους μας.

Επέλεξε, να περάσει το μήνυμα ότι η Ελλάδα, είναι μια χώρα οργανωμένη κάτω από νέα ηγεσία, μια χώρα ασφαλής, έτσι ώστε να μπορέσει να «καρπωθεί» διάφορα οφέλη. Από το δανεισμό με χαμηλό κόστος, μέχρι το άνοιγμα του τουρισμού και την προσέλκυση όσων θελήσουν να πάνε φέτος διακοπές μετά από την επώδυνη εμπειρία της πανδημίας, η οποία, να σημειώσουμε, ακόμα και τώρα δεν έχει τελειώσει.

Τι έχουμε κερδίσει μέσα από όλη αυτή τη διαχείρηση, περαιτέρω;

Έχουμε κερδίσει το γεγονός ότι και ο πληθυσμός εκπαιδεύτηκε να «ζει με τον ιό». Να τηρεί δηλαδή τις αποστάσεις, να πλένει τα χέρια του πιο συχνά, να φορά μάσκα όταν πρέπει, να προσαρμοστεί στη «νεα κανονικότητα».

Παράλληλα, η χώρα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα από τη συζήτηση για το Ταμείο Ανάκαμψης, δείχνουν ότι και οι Θεσμοί, οι κυβερνήσεις, έμαθαν να αντιμετωπίζουν με έκτακτα μέτρα έναν τόσο επιθετικό ιό. Έμαθαν δηλαδή, ότι οι πανδημίες μπορεί να είναι καταστροφικές και για τις οικονομίες. Δεν μπορούν δηλαδή να πουν απλά, «θα περάσει». Πρέπει να έχουμε όπλα, διαδικασίες, μέτρα, και φυσικά χρήματα, διαθέσιμα να στηρίξουν οικονομίες, επιχειρήσεις, εργαζόμενους, όλους.

Αυτά, όλα τα παραπάνω, ήρθαν για να μείνουν. Δηλαδή, όπως η ΕΕ «έμαθε» να αντιμετωπίζει κάποια κρίση χρέους, λίγο άγαρμπα βέβαια στη δική μας περίπτωση, αλλά έμαθε, μέσω των εργαλείων που θεσμοθέτησε για επόμενη τέτοια περίπτωση, έτσι και στην περίπτωση του κορωνοϊού, η ΕΕ, δείχνει να έχει πιο γρήγορα αντανακλαστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Γιατί; Διότι ένας τέτοιος ιός, πέρα από τις ζωές, καταστρέφει και οικονομίες. Και αυτό, για όσους επιβιώσουν του όποιου ιού, είναι πολύ σημαντικό. Διότι αυτοί θα πρέπει να οικοδομήσουν πάλι τις Κοινωνίες, τις Οικονομίες για να προχωρήσουμε μπροστά.

Οφείλουμε λοιπόν, να «μάθουμε να ζούμε με τους ιούς» επίσης. Όπως με τους σεισμούς. Είναι φαινόμενο και αυτοί που δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Πρέπει όμως να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε αυτό καθεαυτό, αλλά επίσης, και το «μετά» της έλευσης του φαινομένου. Για να μετριάσουμε τις επιπτώσεις.

Για να προχωρήσει η κοινωνία, η οικονομία.

Μέχρι την επόμενη φορά.