Thesseconomy Οικονομία – Επιχειρείν
Του Γ. Κατσιάνη
Διαβάζοντας κανείς τη νεότερη ελληνική ιστορία, θα διαπιστώσει ότι οι «μαύρες» σελίδες γράφτηκαν σε περιόδους πολιτικής αστάθειας της χώρας.
Η αποστασία μερίδας βουλευτών της Ένωσης Κέντρου, τον Ιούλιο του 1965 και το έλλειμμα συνεννόησης μεταξύ του τέως βασιλιά, Κωνσταντίνου και του τότε πολιτικού κόσμου, έβαλαν την χώρα σε μια μακρά περίοδο εσωστρέφειας και κρίσης, την οποία εκμεταλλεύτηκε τον Απρίλιο του 1967 μια ομάδα συνταγματαρχών, η οποία κατέλυσε το σύνταγμα και έβαλε στο γύψο τη δημοκρατία για επτά χρόνια.
Το καλοκαίρι του 1974, το πραξικόπημα της χούντας κατά του Μακαρίου άναψε το πράσινο «φως» στην Άγκυρα για εισβολή στην Κύπρο, την οποία δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν ούτε οι ΗΠΑ, όπως είχε γίνει άλλες δύο φορές πριν, το 1964 και το 1967.
Παρά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, με την έλευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι στις 24 Ιουλίου του 1974, η Άγκυρα προχώρησε στην β΄ φάση της εισβολής, κατέχοντας μέχρι και σήμερα του 37% της Μεγαλονήσου.
Η κρίση των Ιμίων σημειώθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου και μόλις 10 ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Κώστα Σημίτη, ως πρωθυπουργού, γεγονός που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις παλινωδίες που καταγράφηκαν στη διαχείριση της υπόθεσης.
Η πτώση του μοιραίου ελικοπτέρου και ο θάνατος των υποπλοιάρχων, Χριστόδουλου Καραθανάση και Παναγιώτη Βλαχάκου καθώς και του αρχικελευστή, Έκτορα Γιαλοψού αποτελεί τον τραγικό επίλογο του «θερμού» επεισοδίου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Συνεπώς, η διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την προάσπιση και την ασφάλεια των εθνικών μας δικαιωμάτων.
Η ένταση στον Έβρο, τον Μάρτιο του 2020 και ο πόλεμος «νεύρων» στο Αιγαίο, το καλοκαίρι του 2020, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Η ιστορία γράφεται και δεν παραγράφεται και όσοι δεν διδάσκονται από τα παθήματα, θα πρέπει να φροντίσουν να μάθουν.
Διότι ένας λαός που δεν έχει ιστορική μνήμη, δεν μπορεί να έχει μέλλον.
