Η στρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, η εισβολή στην Κύπρο και η συνθήκη της Λωζάνης

Του Γ. Κατσιάνη

Ανέκαθεν, ο Άγγελος Συρίγος εξέφραζε πολιτικά ορθές απόψεις στα εθνικά θέματα και δεν παρέκκλινε από τις αρχές του διεθνούς δικαίου.

Για παράδειγμα, θεωρώ σωστή την θέση του ότι “τα νησιά πρέπει να παραμείνουν στρατικοποιημένα ανεξαρτήτως ρητής τουρκικής απειλής”.

“Η εισβολή στην Κύπρο στέκει αιώνιο μάθημα για το τι συμβαίνει όταν αποσύρεις στρατεύματα, όπως έγινε το 1967 με την ελληνική μεραρχία που η χούντα έδιωξε από το νησί”, σημείωσε με νεότερη ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media.

Από την άλλη, όμως, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί την δεδομένη χρονική στιγμή, χαρακτηρίζει “παρωχημένη” την Συνθήκη της Λωζάνης.

Όσα χρόνια και να περάσουν, οι διεθνείς συνθήκες αποτελούν τους οδηγούς, σύμφωνα με τους οποίους είναι δομημένη η εξωτερική πολιτική της χώρας.

Η αιωνόβια Συνθήκη της Λωζάνης καθόρισε τα όρια του σύγχρονου τουρκικού κράτους, βάζοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ειδικότερα, προσδιόρισε τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας, καθώς το άρθρο 6 αναφέρει ότι “τα νησιά και οι νησίδες που βρίσκονται σε απόσταση τριών μιλίων από την (ασιατική) ακτή περιλαμβάνονται στα σύνορα του παράκτιου κράτους”,

Με την συγκεκριμένη συνθήκη, η Ίμβρος και η Τένεδος περιήλθαν στην τουρκική κυριότητα ενώ μια σειρά από νησιά του Ν.Α. Αιγαίου (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως, Καστελόριζο) παραχωρήθηκαν στην Ιταλία.

Συνεπώς, θεωρώ τουλάχιστον άστοχη την τοποθέτηση του κ. Συρίγου, ο οποίος χαρακτήρισε “παρωχημένες” συγκεκριμένες διατάξεις της συγκεκριμένης συνθήκης.