Στα ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ του Ιπποκράτειου

Της Σ.Ξανθοπούλου

Σαν σήμερα, ακριβώς πριν έναν χρόνο, στις 13:23μμ υπέστην ένα εγκεφαλικού τύπου επεισόδιο, εν ώρα εργασίας (ετοιμαζόμουν να εκφωνήσω το δελτίο ειδήσεων στις 14.00) με αρτηριακή πίεση που είχε ξεπεράσει το 25 (σύμφωνα με τους διασώστες είχε φτάσει στο 28, τι το ήθελαν και το ξεστόμισαν και αυτοί, νόμισαν ότι δεν άκουγα) και κλινική εικόνα που έχρηζε τη μεταφορά μου σε νοσοκομείο ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ.

Οι εξαιρετικοί συνάδελφοι που βρέθηκαν σε πανικό εξαιτίας μου (συγγνώμη παιδιά, ούτε και εγώ το περίμενα) με συνόδευσαν στο ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ νοσοκομείο. Στο πλευρό μου η Βίκυ, η Ειρήνη και η συγγενής μου Ρεβέκκα.

Μεσημέρι στα επείγοντα του Ιπποκράτειου. Σα να λέμε γυμνός στη ζούγκλα με τα λιοντάρια.

Πανικός στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Ένας γιατρός αντιστοιχούσε σε 8 ασθενείς. Ο δικός μου είχε γίνει τιραμόλας. Μάλλον, “κατόπιν εορτής” θα τον χαρακτήριζα “ιατρική σούστα”.
Ερχόταν, με κοιτούσε όση ώρα ήμουν σε ανεξέλεγκτο ίλιγγο με όλη τη συμπτωματολογία, μού μιλούσε, άνοιγε τα μάτια μου και έλεγε “έρχομαι σε λίγο”.
Και ερχόταν για να ελέγξει την εξέλιξή μου όση ώρα περίμενε να με βάλουν στον προθάλαμο βραχείας νοσηλείας και να βρεθεί μια άκρη με το επεισόδιό μου.
Όση ώρα υπέφερα, ακούγαμε και εγώ και η Βίκυ έναν άλλο ασθενή από άλλη χώρα που μιλούσε σπαστά αγγλικά και να λέει συνέχεια “I am alone. Please help me” και όντως οι γιατροί προσπαθούσαν να βοηθήσουν και αυτόν και τη μοναξιά του και όλους τους υπόλοιπους.

Μετά από τέσσερις περίπου ώρες κατάφερα να μπω στον θάλαμο βραχείας νοσηλείας και να μου δοθεί μια πρώτη αγωγή για την περίπτωσή μου.
Λίγο αργότερα, όταν ο ίλιγγος άρχισε να υποχωρεί (σημειωτέον ότι ένιωθα πως ήμουν μέσα σε ένα πλυντήριο με 10.000 στροφές) ήρθε και η νευρολόγος που ήταν σε εφημερία.
Επρόκειτο για τη νευρολόγο “σβούρα” διότι ούτε και εκείνη είχε σταματήσει να ανταποκρίνεται στα δεκάδες περιστατικά που την αφορούσαν.
Μετά από πέντε ώρες (πάλι καλά) βρέθηκα επιτέλους στον αξονικό τομογράφο εγκεφάλου, βρέθηκε ό,τι ήταν να βρεθεί και εγώ έπρεπε να κάνω τον δικό μου αγώνα.
Έτρεξα σαν Βέγγος.
Όπως ακριβώς και οι γιατροί στα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία. Που εκτός από σεντόνια, κλινοσκεπάσματα και ανακαινισμένες τουαλέτες που θα φροντίσουν να παράσχουν οι εφοπλιστές της χώρας και μπράβο τους, χρειάζονται ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ περισσότερους γιατρούς γιατί η ζωή δεν μπορεί να περιμένει.