Ο… μπακαλιάρος νίκησε την Ουκρανία και την ακρίβεια

Του Γ. Κατσιάνη

Κοιτάς έξω από το παράθυρο και σκέφτεσαι «ωραία ημέρα, επιτέλους άνοιξη».

Πριν προλάβεις όμως να συνειδητοποιήσεις ότι ήρθε (επιτέλους) η καλύτερη εποχή του χρόνου, παρακολουθείς στην τηλεόραση τα νεότερα για τον πόλεμο στην Ουκρανία και για το «ράλι» ανατιμήσεων σε πετρέλαιο, βενζίνη, ηλιέλαιο και ψωμί.

«Θα προσπαθήσω να κλείσω τα αυτιά μου και θα πάω μια βόλτα μέχρι την Περαία», σκέφτεσαι.

«Μα δεν θα γίνεται χαμός από κόσμο;», προσθέτει η σύζυγος όταν αποκαλύπτεις την πρόθεση σου για εξόρμηση.

«Με όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν νομίζω να γίνεται χαμός», απαντώ ενστικτωδώς.

Είσαι λοιπόν καθ’ οδόν προς την Περαία, οπότε ξαφνικά λαμβάνεις το πρώτο μήνυμα ότι η βόλτα θα είναι…περιπετειώδης όταν πέφτεις πάνω σε μποτιλιάρισμα.

Μετά από αλλεπάλληλους ελιγμούς, φτάνεις στην Περαία και μετά από μια σύντομη περιήγηση για το που θα σταθμεύσεις, ξεκινάς την αναζήτηση της ψαροταβέρνας όπου θα καταλύσεις προκειμένου να απολαύσεις τον παραδοσιακό μπακαλιάρο, ένεκα της ημέρας.

Μόνο που νοιώθεις ότι βρίσκεσαι σε…κέντρο προσφύγων, καθώς ακανόνιστα πλήθη, κάθε ηλικίας περιφέρονται δεξιά και αριστερά, καταλαμβάνοντας ακόμα και το τελευταίο ελεύθερο τραπεζάκι.

Παρόλα αυτά, κάνεις την πρώτη απόπειρα.

«Υπάρχει τραπέζι για τρία άτομα;», ρωτάς διστακτικά τον υπεύθυνο καταστήματος.

«Έχετε κάνει κράτηση;», απαντά κοφτά.

Η ερώτηση με διαπερνά σαν ηλεκτροσόκ, νομίζοντας προς στιγμήν ότι βρίσκομαι στην προμνημονιακή περίοδο, τότε που το χρήμα έρεε και η πάσης φύσεως έξοδος προϋπέθετε κράτηση, είτε ήταν μπουγατσατζίδικο, είτε ήταν κέντρο διασκέδασης, είτε beach bar.  

«Όχι», λέω.

«OK, τότε θα χρειαστεί να περιμένετε…», συνεχίζει ο υπεύθυνος.

«Πόσο;», ρωτώ, ελπίζοντας να ακούσω κάτι θετικό.

«Κανένα εικοσάλεπτο…», λέει ο υπεύθυνος και απομακρύνομαι απογοητευμένος.

Συνεχίζοντας την αναζήτηση, παρατηρείς ότι εκατοντάδες, γεμάτα τραπεζάκια έχουν κάνει κατάληψη στην παραλία και μοιάζουν να ετοιμάζονται να εισβάλλουν στη θάλασσα.

«Υπάρχει τραπέζι;», ρωτώ τον ασθμαίνοντα σερβιτόρο, ο οποίος τρέχει για να προλάβει τις παραγγελίες.

«Ναι, καθήστε. Μόνο που θα περιμένετε…», λέει ο σερβιτόρος και συνεχίζει την πορεία του σαν περαστικός.

Στη γωνία του καταστήματος, αντικρίζω ένα τραπεζάκι.

Αφού καθόμαστε, έρχεται άλλος ένας περαστικός σερβιτόρος και μας ανακοινώνει ότι θα παραγγείλουμε σε 45΄(!).

Ωστόσο, η εξυπηρέτηση του καταστήματος ήταν σχετικά άμεση και χρειάστηκε να αναμένουμε λιγότερο χρόνο.

Τελικά «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει», όπως θα έλεγε και ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος…